De Royal Mail is wellicht een van de oudste overheidsbedrijven in Europa. De post van het Verenigd Koninkrijk wordt al bedeeld door dit staatsbedrijf sinds 1516, toen het opgericht werd door koning Hendrik XIII onder de bevoegdheid van een functionaris genaamd "Master of the Posts". In 1969 werd het bedrijf in principe geprivatiseerd, maar alle aandelen bleven in handen van de staat. Hoewel de postmarkt in 2006 werd geliberaliseerd en Royal Mail het monopolie verloor, bleef het overheidsbedrijf heel winstgevend tot vandaag. In de praktijk kostte het de belastingbetaler niets, want Royal Mail was volledig zelfbedruipend. Het staatsbedrijf was eeuwenlang een van de kroonjuwelen van de Britse economie, maar bezweek dit jaar uiteindelijk onder druk van de conservatieve en liberale krachten in de regering van Cameron. Die besliste namelijk dat het bedrijf naar "de beurs" moet, anders gezegd: dat het uitverkocht mag worden aan private "investeerders". De initiële verkoopprijs werd vastgelegd op 3,3 miljard pond.
De beursgang bleek een waar succes: al op dag één steeg de koers van een aandeel van het beddrijf naar 4,90 pond, terwijl de uitgiftekoers die de regering had vastgesteld lag op 3,30 pond. Een waar succes dus, tenminste voor de investeerders. Die zagen hun pas gekochte aandelen immers al meteen in waarde stijgen met 48 procent. Het bedrijf doet het daarmee dus "goed op de beurs". Maar achter dit ogenschijnlijk goede nieuws schuilt een harde mokerslag voor de Britse bevolking: de oppositie in het parlement verweet Cameron immers dat die het bedrijf veel te goedkoop verkocht heeft, namelijk tegen slechts 3,3 miljard terwijl het bedrijf er 4,9 waard was. Cameron wees dat voor de beursgang nog af omdat hij niet geloofde dat het bedrijf meer waard was dan zijn vastgelegde uitgiftekoers. Vandaag blijkt dus dat hij zich serieus misrekend heeft, en de Britse staatskas loopt dus 1,2 miljard pond mis.
De werknemers van Royal Mail kregen aandelen in het bedrijf. Deze werknemers kregen dus ook een winst van 50 % cadeau. Dat zou genoeg kunnen zijn om weerstand tegen deze privatisering af te kopen, maar de vakbond CWU kondigde toch acties aan. Voor de werknemers zijn die aandelen immers een vergiftigd geschenk. Die aandelen leveren misschien een korte-termijn-winst op, maar vertegenwoordigen wel een liberale logica waarbij in naam van 'de vrije markt' de aanval op zowel publieke dienstverlening als het sociaal statuut van de werknemers zelf zal ingezet worden. Eind oktober zou het CWU aan stakingsacties beginnen.
De farce rond de uitverkoop van de Royal Mail toont wel hoe geraffineerd de politieke wereld te werk zal gaan om de privatiseringen verkocht te krijgen bij het brede publiek. Het doelbewust onderwaarderen van een staatsbedrijf dat te koop staat zal bij de beursgang een 'succes' lijken, waarmee de kranten weer gevuld kunnen worden met de zoveelste neoliberale goed-nieuws-show. Het uitkeren van aandelen aan de werknemers speelt daar een vuile rol in, de werknemers worden dan immers met de illusie gepaaid dat de privatisering in hun voordeel werkt. De georganiseerde arbeidersbeweging zal hier zeer waakzaam voor moeten zijn: pogingen om die beweging in te kopen hebben in het verleden helaas al dikwijls gewerkt.
