Onder de leiding van voorzitter Jeremy CORBYN heeft het Britse Labour een programma gelanceerd voor de parlementsverkiezingen van 8 juni e.k.,dat een breuk is met 30 jaar neoliberaal besparingsbeleid van de opeenvolgende regeringen van Conservatieven en Labour. Het is ook een breuk met het eigen partijverleden. Niet langer kiest Labour voor een sociaal gecorrigeerd neoliberalisme. Labour is momenteel niet alleen in absolute ledenaantallen de grootste sociaaldemocratische partij van Europa, ze breekt als eerste partij met de dogma’s van de markteconomie.
“For the many, not for the few” is een programma voor “het volk, niet voor enkelen”. Labour wil een andere economie, één die voor iedereen werkt en niet een paar happy few verrijkt. Labour wil een Brexit die voor het volk gunstig is en niet voor de grote bedrijven en de financiële elite. Labour kiest voor openbaar onderwijs en wil niet dat eliteprivéscholen, zoals de Conservatieven voorstellen, met overheidsgeld gesubsidieerd worden. Er zijn ook vele voorstellen over de bescherming van minderheden, vrouwenrechten. Ook wil Labour de “vier landen” die het Verenigd Koninkrijk (VK) vormen, “Noord-Ierland”, Schotland, Wales en Engeland, meer bevoegdheden geven. Of dat ook een recht op onafhankelijkheid inhoudt, daarover is Labour onduidelijk. Het programma stelt ook voor de spoorwegen en gezondheidszorg te hernationaliseren. Labour begon aan de kiescampagne met een monsterachterstand van bijna 20% tegenover de Conservatieven (24 à 27% tegenover 42 à 47%).
Volgens peilingen lijkt de kloof geslonken naar 5%. Niet in het minst door de verklaring van Jermey CORBYN naar aanleiding van de recente zelfmoord terreuraanslag in Manchester die aan 22 mensen, vnl. tieners, het leven kostte en tientallen gewonden veroorzaakte. Die verklaring rekende af met wat het establishment en de elites al jaren toeteren in verband met de “war on terror”. J. CORBYN verklaarde dat de oorlogen van het VK en andere Westerse landen in het Midden Oosten de kans op terreuraanslagen in eigen land enorm vergroot hebben en dat er een rechtstreeks verband is. Sinds 2001 steunt het VK militaire interventies in het Midden-Oosten. Hij voegde er aan toe dat het verband tussen terrorisme en de oorlogen niet de moordaanslagen op onschuldige kinderen, tieners, mannen en vrouwen kan rechtvaardigen. “Maar het bewust begrijpen van de oorzaken van terrorisme is een essentieel onderdeel van een efficiënt antwoord op terrorisme en het recht op veiligheid van onze burgers”. J. CORBYN heeft zolang hij parlementslid is zich tegen imperialistische oorlogen verzet. Wellicht een reden waardoor hij in het parlement een “backbencher” werd. Hij verzette zich tegen de oorlogen van Labour o.l.v. Tony BLAIR in Irak en Afghanistan en deze die werden gelanceerd door de Conservatieven in Syrië en Libië.
De uitslagen van de Britse verkiezingen zullen interessant om te volgen zijn. Het feit alleen al dat Corbyn erin slaagt om May langzaam aan in te halen in de peilingen is uitzonderlijk, gezien de bevooroordeelde wijze waarop de media hem en zijn partij portretteren (incl. de BBC die anders zo geroemd wordt vanwege zijn journalistieke sérieux en die geacht wordt neutraal te blijven). Niet slecht voor iemand die al sinds hij aan het hoofd van de partij kwam te staan als onverkiesbaar werd gepresenteerd (ook al tonen peilingen ook aan dat de meerderheid van de bevolking achter zijn "onrealistische" voorstellen zoals het nationaliseren van de spoorwegen staat). Dat hij klimt, toont allicht ook het groeiende belang van de niet-traditionele media aan (en het krimpende van de traditionele).
Er dienen zich verschillende scenario's aan. Ofwel wint Labour onder Corbyn onverhoopt te verkiezingen. Dan zal de nieuwe Britse regering ongetwijfeld van begin af aan onder een onwaarschijnlijke druk komen te staan, van politieke niveaus zoals het IMF en de Wereldbank maar ook door "de markten" die natuurlijk als een soort objectieve natuurkracht zullen worden gepresenteerd, om toch maar in te binden en zich aan te sluiten bij de neoliberale consensus. In dat opzicht is de Brexit (en het gegeven dat het VK nooit in de euro is meegestapt) zeker een goede zaak: daarmee kunnen ze alvast minder worden afgedreigd dan Griekenland. Daarnaast is de vraag ook of hij genoeg medestanders binnen de eigen partij zal vinden om een coherente regering samen te stellen - één die hem niet bij het minste keren van de wind het mes in de rug zal steken.
Als Labour het niet haalt, hangt veel ervan af op welke manier hij verliest. Verliest Corbyn "absoluut", d.w.z. zowel in stempercentage als in zetels t.o.v. de laatste verkiezingen (van 2015), dan wordt zijn positie zeer moeilijk houdbaar, gezien de felle tegenkantig van de blairisten die (tegenwoordig) de meerderheid binnen zijn eigen fractie uitmaken. En dit zou het moeilijk maken zich nog een derde keer te laten verkiezen als partijleider.
Maar het is ook goed mogelijk dat hij in stemmen en zetels stijgt, maar kleiner blijft dan de Conservatieven. Dan zullen sommigen hem allicht toch willen buitengooien, maar zal zijn interne positie wellicht toch versterkt zijn (en zal de antineoliberale stroming allicht aan geloofwaardigheid winnen). Maar wat indien Labour in stemmenpercentage stijgt maar, door het vreemde Britse kiessysteem, toch zetels verliest? Dan dreigt het wel een zeer bitse interne strijd te zullen worden.
