Stem N-VA en Brussel-Halle-Vilvoorde zou onverwijld en zonder compensaties gesplitst worden. N-VA had immers een wetsvoorstel klaar dat, mits vijf minuutjes politieke moed, via het parlement de horizontale splitsing van BHV zou regelen.
Aldus de N-VA vòòr de regeringsvorming...
Na enkele maanden onderhandelingswerk en na enkele stoere uitspraken op IJzerbedevaarten, blijkt dat N-VA deze politieke voornemens heeft ingeruild voor een gevoel van misplaatste verantwoordelijkheid om België te redden.
Onthutst moeten we vaststellen dat de Vlaamse principes van N-VA bij een regeringsformatie ongeveer evenveel waard zijn als de socialistische principes bij sp.a: bitter weinig.
Karel De Gucht laat op 7 oktober tijdens "De Zevende Dag" weten dat CD&V/N-VA de limbo zal moeten dansen: zij moeten onder de lat door. En de N-VA -nog steeds volgens De Gucht- zal plat op de buik moeten.
Een week lang zien we N-VA tegenspartelen bij het horen van dit liberaal bevel. Maar exact èèn week later, same time same place, zet Bart De Wever de limbodans in, en waggelt als een Caraïbische schone feilloos onder de lat.
Het is uiterst bevreemdend te merken dat zelfs Spirit, toen het dossier enige tijd terug op de regeringstafel lag, meer ruggengraat leek te vertonen dan de N-VA. En dan te bedenken dat de mensen van Spirit doorgaans als de minimalisten binnen de partijpolitieke Vlaamse Beweging werden beschouwd.
Volgens De Wever is het immers niet mogelijk om de kieskring te splitsen, zonder toegevingen aan de Franstaligen te doen.
Vanuit de V-SB staan wij versteld. Drie weken geleden kwamen de V-SB (Vlaams-Socialistische Beweging) en de linkse Waals-regionalistische partij RPW (Rassemblement Populaire Wallon) met een gemeenschappelijke verklaring naar buiten: "België, obstakel voor een Vlaams-Waalse samenwerking".
Beiden verklaren zich akkoord met een splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde. Zonder compensaties.
Het is immers onbegrijpelijk waarom Wallonië zijn nek zou moeten uitsteken, voor een stel Franstalige Brusselaars die om louter fiscale redenen zich gevestigd hebben in de Vlaamse groene gordel rond Brussel. Geen enkel recht van de Franstaligen in de Rand wordt met de splitsing geschonden: ze kunnen nog steeds Vlaamse Franstalige lijsten indienen (zoals ze bij de Vlaamse verkiezingen doen) en zelfs de faciliteiten staan hier niet ter discussie. Het betreft hier Franstalige privilleges, geen Franstalige rechten.
Als een jonge beweging zoals de V-SB en een Waals-regionalistische partij zo snel een akkoord kunnen bereiken over BHV, welke excuses heeft de N-VA dan nog om te beweren dat een compromisloze splitsing van BHV niet mogelijk is? Als het niet de Walen zijn die dwars liggen, aan wie wil de N-VA dan toegevingen doen? Aan de Franskiljons van het FDF? Aan de Belgicistische CVP- en PVV-krokodillen?
De Franstaligen zouden een spreekwoordelijke "lepel suiker" krijgen om de zure pil van BHV door te slikken. Bart De Wever maakt zich sterk dat de Vlamingen niet hoeven te klagen over het ontbreken van een grondige staatshervorming; oranje-blauw heeft immers al stevige verwezelijkingen op vlak van economie, migratie en justitie. Stuk voor stuk asociale maatregelen: gaande van georganiseerde braindrain tot een repressief jeugdsanctiebeleid. Dus de Franstaligen krijgen een lepel suiker om hun zure pil te slikken. De Vlamingen krijgen een slok azijn. Moeten wij daaruit concluderen dat Bart De Wever een rechts België verkiest boven een autonoom Vlaanderen?
