De linkse Vlaamsgezinden van de V-SB steunen de acties van 30 januari a.s. tegen de rechtse regering-Di Rupo.

Het is onbegrijpelijk dat bepaalde Vlaams-nationalisten, die telkens herhalen dat de huidige regering geen Vlaamse meerderheid heeft en daardoor in Vlaanderen niet democratisch gelegitimeerd is, dergelijk voor de meerderheid der Vlamingen nefast beleid kunnen steunen of zelfs nog schadelijkere maatregelen voorstellen.

De argumentatie om de verhoging van de pensioenleeftijd te legitimeren negeert twee feiten, die zo opvallend zijn dat het moeilijk is te geloven dat deze niet geweten zijn door diegenen die deze argumentatie dag in, dag uit herhalen, ook op de openbare omroep, waarvan men nochtans een evenwichtige berichtgeving zou mogen verwachten: (1) de stijging van de productiviteit, waardoor de herverdeelbare basis vergroot is, en (2) de verhoogde activiteitsgraad in vergelijking met de periode waarin de Sociale Zekerheid werd ontwikkeld, ten gevolge van de massale toetreding van vrouwen tot de arbeidsmarkt in combinatie met de minimale achteruitgang van de activiteitsgraad bij mannen. En waarom worden er trouwens geen maatregelen genomen opdat al die werkgeversorganisaties die pleiten voor langer werken daadwerkelijk oudere werkzoekenden zouden aannemen?

Het klopt dat er grote problemen zijn met de betaalbaarheid van de Sociale Zekerheid en de overheidsbegroting. Deze zijn echter niet te wijten aan de vergrijzing van de bevolking, maar aan dertig jaar neoliberaal beleid: enerzijds werd de financiële basis van de SZ uitgehold (lonen die niet meegroeien met de productiviteit en grote bedrijven die amper belast worden), en anderzijds werd de banksector gedereguleerd, met de bankencrisis als gevolg. Beide zaken hebben bijgedragen tot de huidige schuldencrisis. Het is onaanvaardbaar dat er geen maatregelen worden genomen om dit in de toekomst te voorkomen en dat de gewone Vlaming (of Waal) voor deze crisis moet opdraaien.

De V-SB vreest dat de acties van maandag niet zullen volstaan en hoopt dan ook dat zij een springplank zullen zijn voor een actievere mobilisatie, waarbij er niet enkel defensief zal worden opgetreden, maar ook duidelijke en wervende eisen voor meer sociale rechtvaardigheid en herverdeling. Tevens hoopt zij dat het hiermee voor steeds meer mensen duidelijk is dat het corporatistisch model op zijn limieten stoot.