De V-SB is verbaasd over de snelheid en het geschut waarmee de Franstalige partijen het compromisvoorstel van Bart De Wever neerhaalden: "Een frontale aanval op België en de Franstaligen", "wurging", het "belachelijk maken" van de Franstaligen,... Het is ontegensprekelijk dat Bart De Wever en de N-VA zich bereid getoond hebben tot zeer verregaande toegevingen, hoewel de beeldvorming in bepaalde media anders is.
De Sociale Zekerheid zou federaal georganiseerd blijven, slechts bepaalde delen van de vennootschapsbelasting zouden geregionaliseerd worden, de Senaat zou behouden blijven en van confederalisme is al helemaal geen sprake meer. Het gezag van de Vlaamse regering over de 6 faciliteitengemeenten in de Vlaamse Rand zou uitgehold worden, de Rondzendbrief Peeters ingeperkt en de bewoners van de genoemde gemeenten zouden inschrijvingsrecht krijgen in Brussel.
Van de Vlaamse eis, voor de verkiezingen nog geformuleerd door de N-VA, om het statuut van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest in vraag te stellen, is bijna niets meer te bespeuren. Sterker nog: hoewel de PS beweert dat Brussel niet wordt erkend (lees: als 'région ‡ part entiËre'), voorzag het voorstel net in de constitutieve autonomie ervan, hetgeen voor de Vlaamse natie- en staatsuitbouw nefast en door de V-SB dus onaanvaardbaar is. Brussel krijgt, via de Gemeenschappelijk Gemeenschapscommissie, zelfs autonomie binnen een aantal gemeenschapsbevoegdheden. Van de herfinanciering van dit hoofdstedelijk gewest (vanaf 2013 jaarlijks 350 miljoen euro extra) zou slechts 50 miljoen ervan gekoppeld zijn aan de voorwaarde van een efficiëntere bestuurlijke organisatie. Over de naleving van de taalwetgeving in Brussel wordt met geen woord gerept. Het lijkt erop dat de Franstalige partijen pas tevreden zullen zijn, wanneer de Nederlandstalige invloed in Brussel helemaal geëlimineerd zal zijn.
Maar het voorstel van Bart De Wever en het torpederen ervan door de Franstalige partijen is niet zonder verdienste: het toont opnieuw pijnlijk duidelijk dat er binnen een Belgische context geen fundamentele hervormingen mogelijk zijn. De Franstalige partijen mogen dan wel dagelijks hun verknochtheid aan de Belgische staat verkondigen, net door hun weigering om het electorale signaal vanuit Vlaanderen te aanvaarden, tonen zij dat de afbrokkeling van de het Belgisch model onafwendbaar geworden is.
