We mogen dan wel onze dagelijkse meningsverschillen hebben, maar als "la belle Joëlle" spijkers met koppen slaat, dan zullen wij dat ootmoedig bekennen.
Even kaderen waarover deze lofbetuiging over gaat...
Eind december moesten wij zien dat 8 jaar oppositie de CD&V niet fundamenteel heeft hervormd, dat Laken terug haar oude CVP-garde in stelling bracht, en dat de partij toetrad tot een regering. Al was het slechts een interim.
Yves Leterme, jarenlang de baarlijke duivel in de ogen van veel Franstaligen, voelde zich nu blijkbaar opperbest tussen de kleverige machtstentakels. De geest mag dan wel behoorlijk welwillend geweest zijn, het vlees bleek toch te zwak.
Leterme voerde zo een quasi-perfecte imitatie op van Olivier Maingain. Enig probleem was dat hij het nog meende ook. Zo stede Leterme voor om de Brusselse regering bevoegdheden te geven in het Vlaams Gewest. Het Brussels Gewest dat niet in staat blijkt degelijke sociale huisvesting te voorzien in eigen grondgebied. Het Brussels Gewest dat blijkbaar geen degelijk scholennet kan uitbouwen (een poging die eerder al door de Franse Gemeenschap opgegeven is). Het Brussels Gewest dat wel een internationale luchthaven in zijn achtertuin wil, maar dan wel eentje zonder vliegtuigen. Net dat Brussels Gewest zou van Leterme extra geld en bevoegdheden moeten krijgen in Vlaams-Brabant op vlak van infrastructuur en van arbeidsmarkt. Waar Leterme er enkele jaren geleden nog voor pleitte om de andere gemeenschappen/gewesten (en dan in de eerste plaats Vlaanderen!) en de federale overheid extra te betrekken bij het Brusselse beleid, keert Leterme het roer nu 180° om: voor hem moet het nu het Brusselse Gewest zijn, die zich moet inmengen in het Vlaamse Gewest. Was die man een jaar geleden geen minister-president van datzelfde Vlaams Gewest?
Dit bleek echter geen alleenstaand feit. Ook riep Leterme de gewesten en gemeenschappen op om hun liefde voor België in harde cash uit te drukken: "als men België graag ziet, moet men vanuit de gemeenschappen en gewesten bereid zijn inspanningen te doen".
Hij kreeg daarvoor zelfs de steun van de neoliberale supranationale instelling van het Internationaal Monetair Fonds.
Vandaag heeft Vlaanderen twee drukkelingsmiddelen om hervormingen te eisen:
- Vlaanderen zit financiëel op rozen, en heeft geen nood an de vorming van een federale regering. Zij kan het probleemloos maanden- en zelfs jarenlang stellen zonder federale regering. De federatie is nu het zwakke broertje geworden van de deelstaten.
- Zonder Vlaamse steun kan er geen federale regering gevormd worden.
Met andere woorden: de Vlamingen hebben in de communautaire aangelegenheden geen enkele reden om te klagen: ze hebben alle middelen in handen om hervormingen op te eisen. Het enige wat hen belet, is de eeuwige slavenmentaliteit in hun hoofdje: ze durven hun democratische middelen niet gebruiken.
Iemand moest dus eens duidelijk "neen" zeggen tegen Yves Leterme's plannen. En voor een luid en duidelijk "njet", hebben we een professional op dat terrein nodig. Inderdaad. Joëlle Milquet, de ongewilde Jeanne D'Arc van de Vlaamse Beweging, schoot ons ter hulp! Milquet liet duidelijk haar "non" horen, en weigerde het idee te aanvaarden dat de regio's zouden moeten inspringen voor het gat in de federale begroting.
En daar houdt onze bewondering voor "la poupée qui fait non" niet op. Neen, zij maakte daarnaast nog de correcte analyse over de oorzaak van het begrotingstekort: de paarse regering heeft een resem fiscale maatregelen doorgevoerd waarvan ze de gevolgen niet juist heeft willen/kunnen inschatten. De directe kosten werd onderschat en de terugverdieneffecten werden absurd overschat: "Dat is slecht bestuur, en heeft niets te maken met de manier waarop de financiële verdeelsleutel tussen gewesten en federale overheid geregeld is". En zo werd het fabeltje dat lastenverlagingen automatisch voor welvaart zouden zorgen, schitterend doorprikt door Milquet.
Geef nu toe... Het is toch een pracht van een vrouw, hé!
