Op 22 februari overleed te Beveren ere-senator Ferdinand De Bondt (ex-CVP) op 90-jarige leeftijd. Deze christen-democratische politicus (zoals er vandaag haast geen meer zijn in de christen-democratie) was een van de grote voortrekkers van de strijd van de Waaslandse polders tegen de megalomane uitbreidingsplannen van de Haven van Antwerpen. Tevens was hij ook een van de politieke vaders van het Belgische federalisme, in een tijdperk dat federalisme nog een revolutionair idee was. Hij was een van de mede-organisatoren van de Marsen op Brussel, en lang actief in de VVB. In zekere zin was hij een sociaal- flamingant in hart en nieren, hoewel hij altijd in de CVP is gebleven.
Er valt uiteraard heel wat aan te merken op het uiteindelijke Belgische federalisme waar De Bondt als staatssecretaris aan mee werkte onder de regering Tindemans. Een typisch Belgisch compromis, waar eigenlijk niemand echt gelukkig mee was, en waar we vandaag nog steeds kwalijke gevolgen van dragen. De Bondt protesteerde zelf sterk tegen vergaande bevoegdheden voor de (voorloper van de) Franse Gemeenschap in Vlaams-Brabant, wat hem tenslotte zijn functie als staatssecretaris kostte.
De Bondt speelde een belangrijke rol in de strijd tegen de havenuitbreidingen op de Linkerscheldeoever. De eerste plannen voor de industrialisering van de Waaslandse polders dateerden van 1963, amper enkele jaren nadat op de rechteroever al vier dorpen waren afgebroken. Met een heel sterke dossierkennis trok hij ten strijde tegen de verdere plannen, waarvoor volgens hem geen zinnige economische argumenten waren. Hij zorgde er onder meer voor dat de De Bondtlijn werd vastgelegd in 1978, de grenslijn in het toenmalige gewestplan dat een reeks dorpen veilig moest stellen. Als eind jaren negentig de Vlaamse regering (met de CVP in het bestuur) beslist dat Doel en andere dorpen toch moeten verdwijnen, vertrekt De Bondt uit de partij om zich volop op de strijd voor Doel te werpen, onder andere met het mee door hem opgestarte actiecomité Doel 2020.
Veel van de rechterlijke overwinningen die het actiecomité sindsdien behaald heeft zijn te danken aan de inzet en de sterke dossierkennis van Ferdinand De Bondt, die keer op keer de (non-)argumenten van de Vlaamse regering met feiten wist te weerleggen. Met het overlijden van De Bondt verliezen de Waaslandse polders (en Vlaanderen in het algemeen) een belangrijke steunpilaar, maar dat mag natuurlijk niet het einde van de strijd betekenen: De Bondt laat een sterke en solidaire beweging na die zich al lang niet meer beperkt tot Doel en de polders zelf, maar op de steun van heel wat mensen in heel Vlaanderen kan rekenen.
