De Vlaams-Socialistische Beweging (V-SB) wenst onder de aandacht te brengen dat het Collectief van Baskische Politieke Gevangenen (EPPK) opnieuw een hongerstaking begonnen is, om de permanente schendingen van de rechten van zijn leden aan te klagen.
De meer dan 700 leden, verspreid over Franse en Spaanse gevangenissen, eisen:
* een einde aan afzonderingsmaatregelen en mishandelingen;
* de overbrenging van Baskische politieke gevangenen naar gevangenissen in Baskenland;
* een einde aan de pesterijen en intimidaties die hun familieleden ondergaan;
* de vrijlating van zwaar zieke gevangenen;
* de vrijlating van gevangenen die hun veroordeling uitgezeten hebben.
* het statuut van Politieke Gevangene;
* het recht om te studeren;
* een gegarandeerde gezondheidszorg in de gevangenissen
De hongerstaking die op 25 januari begon, is de nieuwste fase in een reeks protesten, als reactie op de weigering van de Spaanse en Franse staten om hen te erkennen als politieke gevangenen, en hun gewoonte om de Baskische politieke gevangenen te verspreiden over gevangenissen die doorgaans ver verwijderd liggen van Baskenland. Dit laatste is in tegenspraak met internationale conventies.
De V-SB wil haar houding duidelijk maken aan de hand van de volgende drie stellingnames:
1. Niet alle Baskische politieke gevangenen zijn ETA-militanten. Er zijn mensen vervolgd omdat ze tot de leiding van politieke partijen behoren, actief zijn in jeugdbewegingen, journalist of directielid zijn van een krant, tot taal- en basisbewegingen behoren, of zelfs louter omdat ze een links-independentistische visie uitdragen. De beschuldiging is wel altijd dezelfde: lidmaatschap of samenwerking met een gewapende organisatie. De bewijslast is vaak echter zeer mager tot zelfs totaal afwezig.
Voornamelijk de Spaanse staat gebruikt ETA als excuus om de links radicale Baskische beweging het zwijgen op te leggen, door illegaliseringen, fysiek geweld, intimidaties en een permanente sfeer van angst. Nochtans hebben, onder meer, rapporteurs van de Verenigde Naties herhaaldelijk het Spaanse optreden in scherpe woorden bekritiseerd. De Franse staat handelt discreter, maar daarom niet minder repressief. Ook daar worden de rechten van de Baskische politieke gevangenen geschonden. De V-SB meent dat ETA geen excuus is voor de permanente rechtenschendingen.
2. Repressie biedt geen uitweg voor het politieke conflict. Enkel en alleen een heus vredesproces, waarin alle betrokken partijen engagementen aangaan, kan de wapens doen zwijgen. In haar recentste persmededeling (31 december 2009) heeft ETA nogmaals in duidelijke bewoordingen haar bereidheid tot dialoog en tot een vredesproces geuit. De herhaaldelijke botte weigeringen van de Spaanse en Franse staten om hun verantwoordelijkheid hierin op te nemen, maakt dat vrede helaas niet in het verschiet ligt. Hun keuze om door te gaan met een politiek van geweld, repressie en mensenrechtenschendingen, vindt de V-SB ronduit cynisch.
3. De V-SB laakt tegelijkertijd de Europese instanties en staten die hun ogen steevast sluiten voor de Spaanse en Franse politiek jegens Baskenland. Ook in Vlaanderen moet het stilzwijgen doorbroken worden. In de media, maar ook op politiek niveau. De druk op de Spaanse en Franse staten moet opgevoerd worden, zodat ze eindelijk de rechten van de Baskische politieke gevangenen respecteren, en meer nog, stevige engagementen aangaan in een vredesproces. De Vlaams-Socialistische Beweging steunt de Basken in hun strijd voor vrede en vrijheid.
