Exact 100 jaar geleden richtte de socialistische aktivist en voorlichter van de Raad van Vlaanderen Jef Van Extergem een open brief aan het Vlaamse publiek. 

Van 3 tot 6 september vond in Brussel het proces tegen de aktivistische voorman August Borms. Borms had een belangrijke rol gespeeld in de oprichting van de Raad van Vlaanderen en in het eenzijdig uitroepen van de Vlaamse onafhankelijkheid, tegen de wil van de keizerlijke regering en het Duitse bezettingsapparaat in. Op 6 september 1919 werd Borms door het Hof van Assisen te Brussel veroordeeld tot de doodstraf wegens "een aanslag gepleegd te hebben welke tot doel had de regeringsvorm of de orde der troonopvolging omver te werpen of te veranderen, ofwel de burgers of inwoners in de wapenen te brengen tegen het koninklijk gezag, de wetgevende kamers of één dezer." 

 

De nog zeer jonge Jef Van Extergem had een grote bewondering voor de onverschrokkenheid en rechtlijnigheid van August Borms. Hij was dan ook diep onder de indruk van deze veroordeling tot de doodstraf. Hij besloot daarop terug te keren naar de Belgische staat en zichzelf gevangen te laten nemen, zoals Borms die geweigerd had weg te vluchten uit Vlaanderen. Naar aanleiding van zijn terugkeer schreef Van Extergem dus zijn open brief die enkele weken later gepubliceerd werd in het aktivistische tijdschrift De Toorts.

De Europese politieke elite heeft in de Britse premier Boris Johnson de nieuwe ideale vijand gevonden. Hij kan vandaag overladen worden met alle zonden van Israël en opgevoerd als de nieuwe schuldige van de politieke crisis waar de Europese Unie in zit (en samen met hem al de domme, dwaze Britten die voor "leave" hebben gestemd). De hele politieke kaste steigerde toen Johnson het Britse parlement buitenspel zette: "een belediging aan de democratie!", zo klonk het. De ernstige problemen waarmee de EU zelf intern kamt, zowel politiek als economisch, kunnen zo uit het nieuws gehouden worden dankzij "Brexit" als nu al drie jaar durende bliksemafleider. Maar misschien moet de EU toch ook eens in eigen boezem kijken, want de krokodillentranen zijn wel heel hypocriet.

De nieuwe Brusselse regering heeft in haar regeerakkoord verklaard de sociale rechtvaardigheid te bestrijden (echt waar, zie pagina 7-8!) en het moet gezegd: ze houdt woord! De eerste voortekenen zijn er al.

Hoewel de PS, de dominante partij van deze regering, zich een tijdlang heeft verzet tegen het ISDS-mechanisme en ook het nieuwe regeerakkoord zich formeel tegen dit principe verzet, pleit ze wel voor een specifieke rechtbank voor multinationals (“De Regering … zal pleiten voor een geschillenbeslechtingsmechanisme door een multilateraal investeringshof.”) Dit doet trouwens denken aan het voorstel van de federale regering-Michel I voor een Engelstalige rechtbank voor multinationals, waarmee de N-VA trouwens nog maar eens heeft aangetoond nog maar weinig voeling met de Vlaamse emancipatiestrijd te hebben. Het gaat hier echter om een project waar al langer sprake voor is, en dat ook door de EU wordt gesteund, als alternatief voor ISDS. De Europese Raad heeft al het licht op groen gezet voor onderhandelingen.

Sinds de verdieping van de kapitalistische productiecrisis in 2008 (de bankencrisis) hebben allerhande commentatoren het neoliberalisme al een aantal keren doodverklaard, en het is best mogelijk dat zijn dominantie in het openbare discours (zeker bij “niet-economen”) is afgenomen. Maar we kunnen enkel vaststellen dat CETA nog maar amper ‘voorlopig’ in werking is getreden[1], of de Europese Unie met een nieuw vrijhandelsverdrag op de proppen komt – en ditmaal niet met het ‘kleine’ Canada met zijn 38 miljoen inwoners (maar met de VS als verstekeling mee aan boord), maar met Mercosur, een akkoord dat het grootste gedeelte van het Zuid-Amerikaanse continent omvat.[2] In ieder geval in de hoofden van de Europese leiders, ambtenaren en industrie- en kapitaalgroepen zijn het neoliberalisme en het vrijhandelsdogma niet dood – integendeel: ze slaan een versnelling hoger.