De stad ten koste van de stedeling?

 

Net als elders in Europa “boomen” onze grotere steden. Dat is deels een gevolg van migratie van buiten onze streken (en dit zowel van mensen met en zonder papieren die uit Afrika en het Nabije Oosten legaal of illegaal een beter leven komen zoeken als van bevoorrechte eurocraten en ‘expats’), maar ook van het gegeven dat leven in de stad opnieuw aantrekkelijk is geworden voor een grotere groep mensen: leven in de stad is ‘in’, of toch meer dan een aantal decennia geleden. De Brusselse agglomeratie, en dan zeker ook de kernstad (Brussel-19) is daar geen uitzondering op. Waar Brussel-19 in het jaar 2000 nog geen miljoen inwoners telde (959 318) telde het er in 2017 1 191 604 – wat een stijging betekent van 242 286 personen, meer dan een vierde van de bevolking in het jaar 2000. Verwacht wordt dat die bevolking zeker nog tot 2025 met 10 000 personen per jaar zal toenemen.

In de nacht van vrijdag op zaterdag hebben onbekenden de gevel van het nieuwe Brusselse museum Kanal bespoten met slogans als “Stop gentfrification”, “Notre ville est pas à vendre” (Onze stad is niet te koop) en “Bourgeois dégagez” (Bourgeois, bol het af). Een futiele daad, die enkel gediend heeft om het hart te luchten, zeker aangezien de graffiti – zoals te verwachten viel – meteen werd verwijderd. Maar de frustratie die hieruit bleek, is zeker te begrijpen.

50 jaar na “mei ‘68” kon het moeilijk anders dan dat er her en der artikels, interviews, essays, enz. opduiken om dat bekende/memorabele/beruchte en tevens sterk controversiële jaar met zijn evenementen in herinnering te brengen of te herdenken. Jammer maar onvermijdelijk zien we daarbij ook regelmatig een vertekening van wat er echt in 1968 en bij uitbreiding in de jaren daarvoor gebeurde, een eenzijdige belichting, het weglaten van belangrijke aspecten, enz. Dit is ook het geval met het kerstessay van mei ‘68-boegbeeld in Leuven Paul Goossens “1968, het jaar dat niet sterven wil”.

1 mei is al sinds meerdere generaties een strijddag. Tal van vrouwen, mannen en groeperingen, kleine en grote, grijpen de gelegenheid aan om allerhande eisen naar voren te schuiven – soms hypocriet (denk maar aan een aantal vermolmde sociaaldemocratische figuren die aanklagen wat ze, als ze aan de macht zijn, zelf beoefenen, of aan recuperatiepogingen van extreemrechts), maar vaak meer dan terechte zaken die vereist zijn in een samenleving die de menselijke waardigheid centraal stelt en waarin ieders rechten worden geëerbiedigd. Wij als V-SB willen deze kans echter gebruiken om te wijzen op wat de fundamentele voorwaarde is voor deze eisen: het recht van een samenleving om (samen) zelf te beslissen over waar ze naartoe wil. Met andere woorden: soevereiniteit.