De V-SB is medeondertekenaar van ondersqtaande oproep voor vrede en democratie in Bolivia:

 

Bolivia: oproep voor vrede en democratie

 

De ondertekenaars van onderstaande verklaring klagen de coup van 10 november 2019 in Bolivia aan tegen president Evo Morales Ayma (en zijn vice-president Álvaro García Linera) en roepen op tot een commissie van waarnemers bij nieuwe verkiezingen in 2020.

 

Hoewel we ons ervan bewust zijn dat het pad naar de presidentsverkiezingen van 20 oktober 2019 bezaaid is met hevige controverses over de interpretatie van de grondwet, vinden we het onaanvaardbaar dat deze situatie wordt opgelost door het opschorten van de democratische rechtsorde. Dergelijke situaties zijn, historisch gezien, altijd een bron van repressie en pijn geweest voor de volkeren van Latijns-Amerika.

De eerste weken van het interim-presidentschap katapulteerden ons terug naar het duistere verleden van de Boliviaanse dictaturen. Op 15 november openden politie en leger het vuur op inheemse demonstranten in Cochabamba. Daarbij werden 9 mensen werden gedood en 120 gewond. Vier dagen later heropenden leger en politie het vuur in El Alto waarbij 8 doden en meer dan 30 gewonden vielen bij de inheemse bevolking.

1989 was een bijzonder jaar: waar in Duitsland een fysieke muur viel, werd er in Vlaanderen één opgetrokken. Met name gebeurde datgene waar de Franstalige politieke klasse, mee aangevoerd door de ranzige haatbeweging FDF, al jaren van droomde: er werd een administratieve scheiding doorgevoerd tussen de Vlaamse hoofdstad Brussel en zijn achterland. Dit, zo dachten ze, zou hen behoeden voor die vermaledijde tweetaligheid, zeker wanneer dit weldra gevolgd zou worden door de overheveling van het toezicht op de gemeenten naar het nieuwgevormde Brusselse Hoofdstedelijke Gewest – en inderdaad: zoals uit de verslagen van de vicegouverneur blijkt, neemt de tweetaligheid van de Brusselse ambtenaren sindsdien jaar na jaar af. Gelukkig is er ook steeds een tegenbeweging vanwege de Brusselaars geweest, alsook een solidariteit vanuit de Vlaamse provincies, waardoor het Nederlandstalige cultuurleven en onderwijs konden opbloeien – een reden te meer waarom neoliberaal afbraakbeleid ook vanwege “nationale” motieven te laken valt.

Maandagavond is onze vriend en kameraad van het eerste uur Joost Vandommele na een slepende ziekte overleden.

Sinds jaar en dag kenden we Joost als een man met vele facetten: uitgesproken linkse flamingant, spoorwegman, vakbondsman, historicus, internationalist … Maar ook en vooral iemand met het hart steeds op de goede plaats wiens aanwezigheid voor velen zal worden gemist.

Geboren in een gezin met sterke Vlaams-nationale wortels, zette hij zijn eerste politieke passen als jongeling binnen het rechtse Vlaams-nationalisme. Niet in het minst onder de invloed van de Ierse strijd evolueerde hij al snel naar de radicale linkerzijde, samen met de anderen van wat al gauw de Werkgroep Arbeid zou vormen. Later vormde Joost jarenlang een drijvende kracht achter het Ierlandkomitee.

Voor iedereen die van ver of van dichtbij iets met “links en Vlaams” te maken had, was Joost een begrip. Maar ook ruimer was Joost uitgegroeid tot een referentie vanwege zijn onovertroffen kennis van de geschiedenis van o.m. de sociale strijd (niet in het minst van Gent, waar hij een unieke stadsgids was) en het aktivisme (met inbegrip, maar niet beperkt tot Joosts grootvader, de dichter René de Clercq).

Met Joost verliezen we dus ook een deel van ons geheugen. Joost was een amateur-historicus in de edelste zin van het woord en bood zodoende een broodnodig tegenwicht tegen de gezagsgetrouwe tendensen binnen het “officiële”, academische milieu. Joost heeft zich tot op het laatste op dit vlak ingezet. Gelukkig kon Joosts magnum opus Gent, een bakermat van democratie en socialisme nog in 2017 van de pers rollen.

Binnenkort publiceren we een uitgebreider in memoriam. Op dit ogenblik zijn onze gedachten echter in de eerste plaats bij Joosts echtgenote en kinderen.